Tak sobie myślę, że Wy pewnie dzisiaj ostatki, imprezy, a Pudi będzie jeść kluski z serem i skwarkami w przerwie pracy. I tak patrzę na te kluski i se myślę, kurwa, kiedyś to byli czasy. Teraz to ni mo czasów. Kiedyś fotki na bloga robiłam na dywaniku w łazience. Cyk i już był post. Wszystko takie nieidealnie fajne. Teraz bym wpierdol dostała w komentarzach za taki szit. Ale ten szit miał coś w sobie. Te pogubione przecinki i nieostre zdjęcia z kocim kłakiem na obiektywie. Cieszę się z progresu ale tęskno mi do spontaniczności. Pamiętam Instagrama i Facebooka sprzed kilku lat. Zdjęcie kota, widelca, niepodrasowane selfie, brak wypinania i napinki na wallu. Chaos, ktory pokazywał prawdziwe życie. Teraz pęd za liczbami, idealnoscią, perfekcjonizm do bólu, a ludzie to lubią. Ludzie lajkują. Kiedy na stories zapytałam kto obserwuje te idealne lalki, każdy pisał, że to boty, że to małolaty. Nie moi drodzy, to my wszyscy! Bo my wierzymy w bajki i sami dajemy impuls do tego żeby te laski bardziej się wypinały, mocniej malowały, bardziej naciągały. Kobiety patrzą z zazdrością albo z marzeniem, że “też bym chciała te moje usta trochę powiększyć, nie tak bardzo jak ta suka, ale tak troszkę. Tak u góry tylko ostrzyknąć i taką torebkę bym chciała ale za co?”. Faceci popatrzą na te cycki, okrągłe, idealne. Może sobie zwalą, może tylko rozmarzą. Kupujemy ładne obrazki. Kupujemy bajki. Oglądamy Godlewskie, bo głupie, bo nie potrafią śpiewać ale gdzieś tam w glebi duszy też byśmy chcieli takie auto bez kredytu jakim one jeżdżą albo te piękne buty, których nie kupimy szybko albo i wcale, bo stos rachunków czeka do zapłacenia.
Nie powiemy tego głośno, może nawet nie przyznamy się sami przed sobą ale z tyłu głowy też chcemy mieć bajkowe życie, bez trosk, bez martwienia co zrobić jutro na obiad. Ładne obrazki to namiastka naszego chciejstwa. Chwila oderwania. Chwila wkurwienia, czasem złości.
Wrzucam Wam kadr z życia blogerki. Takiej wiecie, normalnej, z kotem pod nogami, z miską niefotogenicznego żarcia. Bez obróbki.
